José Boix Jaén werd in januari 1942 in Elche geboren in een bescheiden gezin, waar hij niet de mogelijkheid had om een academische opleiding te volgen. Op dat moment maakte Spanje moeilijke tijden door, geconditioneerd door de economische crisis die erg verslechterde tijdens de Spaanse burgeroorlog.
Hij begon op zevenjarige leeftijd te werken bij een juwelier. Op elfjarige leeftijd deelde hij kranten uit en repareerde (motor)fietsen in een officiële Montesa-dienst, bij Andrés Martínez Pérez, voor wie hij altijd grote bewondering had. Het was zijn “Arnedo’s oom”, zoals hij hem noemde, Joaquín Jaén Irles, van wie hij de dingen leerde die zijn leven en dat van zijn hele familie zouden bepalen. Deze man kwam uit Elche en ging naar La Rioja om een schoenenzaak op te zetten (Calzados Jaén).
Zijn oom Arnedo nam “Pepito Boix” (Pepito is een afkorting voor Jose) voor een aantal maanden mee naar La Rioja waar hij werkervaring op deed met het uitvoeren van mechanische onderhoudstaken in de fabriek. Tijdens deze periode kon hij zich specialiseren in het werken met draaibanken in de eigen onderhoudswerkplaats van het bedrijf. Hij leerde lezen en schrijven met hulp van een bijlesdocent.
Van deze man heeft hij de ondernemersgeest geleerd om een bedrijf te runnen, deze verantwoordelijkheid te nemen en de opofferingen te maken die dat met zich meebrengt. Hoewel hij er niet lang was, heeft deze periode een behoorlijke indruk achtergelaten. Hij spreekt nog altijd vol bewondering over deze fase van zijn leven.
Bij zijn terugkeer uit La Rioja bleef hij onophoudelijk werken altijd verbonden met de metallurgische sector, iets wat zijn moeder minder leuk vond vanwege de vele vlekken die in zijn kleding. Hij werkte een paar maanden in een werkplaats voor mechanische schoenenmachines genaamd IMU, daarna werkte hij nog 3 of 4 jaar samen met José Antonio Sánchez Flores in de reparatie van machines en vervolgens rond 1957-58 met Enrique Ferrández, waar hij landbouwmachines repareerde (tractoren, werktuigen, …). Helaas zijn ze een paar jaar later het contact verloren. Zij waren de echte meesters van hun vak en dat maakte dit een geweldige ervaring.
In 1963 was hij 21 jaar oud, en terwijl hij zijn militaire dienst vervulde in Ceuta, vestigde hij zich met een partner in een klein pand van slechts 200 m2 onder de bedrijfsnaam “Luis López Amorós”, gelegen aan Manuel Garrigós Alberola 17 straat Later werden ze omgedoopt tot “IMELOB, SL (Industrias Mecánicas López y Boix, S.L.) ”. In het begin deden ze in feite wat slotenmakerswerk en reparaties aan geïmporteerde machines die de schoenenfabrikanten in het gebied hadden gekocht, aangezien bijna al deze bedrijven in het land geen technische service hadden. Vanaf dat moment ontstond het idee om een machine voor de schoenensector te kunnen maken, dit gebeurde ongeveer rond het jaar 1970. De eerste machines die werden vervaardigd heetten LB-1 en LB-2, en ze betekenden LB = López en Boix Dit zijn voor de productie van schoenen met functies als schermen en schuren van zolen.
Drie jaar later besloot hij zich voor zichzelf te beginnen, zijn aandeel in het bedrijf van hem te kopen en de winkel over te nemen. Veel van de arbeiders die met hun tweeën begonnen, bleven later werken voor José Boix, totdat ze hun pensioengerechtigde leeftijd bereikten. Tot op de dag van vandaag werken veel van de kinderen van deze mannen nog steeds bij de familie Boix.
De nieuwigheid van het maken van kartongerelateerde machines is ontstaan uit de behoefte van een klant met wie Pepito een zeer goede relatie had. Deze man kocht een Duitse machine om schoenendozen te maken en omdat deze zich niet goed aanpaste aan Spaans karton, voornamelijk vanwege de slechte kwaliteit, vroeg hij of hij iets aan de machine kon doen, zodat het karton kon passeren. Door enkele wijzigingen aan te brengen, zorgden ze ervoor dat het werkte. De opdracht voor dit werk, en op aandringen van Ginés Coll, de toenmalige eigenaar van het bedrijf, was degene die Pepito, zoals hij hem altijd noemde, deed overwegen om een machine te maken om schoenendozen te maken. Dit bedrijf, al met andere leiders, blijft na meer dan 45 jaar een relatie met het bedrijf onderhouden.
Het merk “Boix” werd in 1973 opgericht door de heer José Boix, aanvankelijk “José Boix Jaén” genaamd, waarmee de basis werd gelegd voor een familiebedrijf dat uiteindelijk een bedrijf zou blijken te zijn met een uitgesproken exportkarakter, en met grote internationale projectie.
Hoe de tijd ook verstrijkt, er zijn dingen die niet veranderen, en in het productieaspect zijn grondstoffen, arbeid en kapitaal aanwezig, en dit is het geval sinds de eerste industriële revolutie. José Boix begon met 15.000 peseta’s, gelijk aan € 90, waar zijn vader hem om vroeg, en aangezien hij ze niet had, leende een buurman ze uit. Met dit geld vestigde hij zich en kocht tweedehands apparatuur omdat hij geen nieuwe kon kopen.
Gedurende zijn werkzame leven heeft hij met alles wat hij heeft gedaan professionaliteit overgedragen, als een kwaliteitsvolle vervolger. Hij heeft nooit iets slecht gedaan en daarom heeft hij het doorgegeven aan alle mensen die met hem samenwerkten.
Op 69-jarige leeftijd besloot hij met pensioen te gaan en liet hij alle gedelegeerde functies tussen zijn drie kinderen achter. Hij heeft 72 boeken geschreven over patenten en gebruiksmodellen en heeft meer dan 50.000 bomen geplant. Tegenwoordig woont hij op 75-jarige leeftijd op zijn landgoed ver van de stad waar hij is geboren, waar hij zijn favoriete hobby deelt, namelijk het platteland en dieren. Een andere van zijn passies zijn kleinkinderen, waaraan hij de hele tijd wijdt dat hij ermee kan samenvallen.
Don José Boix, of Pepito voor velen, heeft geen studie afgerond, maar toch heeft hij veel professionele ervaring opgedaan omdat hij 62 jaar lang keihard heeft gewerkt en gestudeerd aan de “University of Life”.
Gedurende dit traject is er een persoon onmisbaar geweest, zijn vrouw Maria Luisa Sebastián Andreu. Met haar begrip en onvoorwaardelijke steun voor haar man heeft zij ook een grote rol gespeeld in de groei van het bedrijf.
Beiden pasten de filosofie van de drie “T” toe, die is gebaseerd op trabajar, trabajar y trabajar (werken, werken en werken).